အိမ္မက္ထဲ မွာ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာတယ္။ သူ႕ ကဗ်ာေတြဟာ တစ္ခ်ဳိ႕ က ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕နက္႐ိႈင္း ၊ တစ္ခ်ဳိ႕က ၾကမ္းရွ ဘဝထဲက ခံစားေရဖြဲ႕တယ္လို႔ေျပာတယ္။ ကဗ်ာဆိုတာ ထုတ္ကုန္တစ္ခုလို ထုတ္လုပ္လို႔မရဘူး။ ဂႏၲဝင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေမာ္ဒန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ခံစားတတ္ဖို႔ သာ အေရးႀကီးတဲ႕ အေၾကာင္း Check in တင္လို႔မရတဲ့ ကမ႓ာႀကီးရဲ႕ တစ္ေနရာမွာ ေျပာၾကတယ္။
တိမ္ေတြေပၚ ပ်ံ စႀကၤာဝဠာထဲ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ေလလြင့္ေနတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔ ထပ္ေတြ႕ျပန္တယ္။ သူက ခင္ဗ်ားတို႔ ကမ႓ာက အစ္ဇမ္ ism (realism / post realism/ post modernism/ neolism/ ect.,) ေတြအားလံုး စြန္႔လႊတ္လိုက္ၿပီတဲ့။ ခင္ဗ်ား ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကေရာ ဘယ္ကို သြားရမလဲ ေမးမိတယ္။ ဘယ္အေျဖမွ မရတဲ့ အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔ ကမ႓ာေျမကို ျပန္ေရာက္လာတယ္။
အိမ္မက္ထဲက ကဗ်ာဆရာလို ဘဝ အႏု အၾကမ္းေတြေနာက္လိုက္ ရင္ခုန္ေနတုန္း။ ပန္းခ်ီဆရာလို ဘယ္အရာကိုမွ မဆုတ္ကိုင္ပဲ ေျခဦးတည့္ရာ လြတ္ေျမာက္ေနခ်င္တုန္း။ ။
မိုးပ်ံငွက္
9.10.2016
No comments:
Post a Comment