ဘာက ဘယ္လို စမွန္းမသိ။ ဘယ္ေနရာ ဘယ္မွာ အတိအက် မသိ။ ဘယ္လို ဘယ္ပံု အဆံုးသတ္မွာလဲ မသိ။ အစမရွိ အဆံုးမရွိ။ မိုးတိမ္ေတြလို တစ္စံု တစ္ရာကေတာ့ ေရြ႕လ်ားေနတာကို အလြမ္းလို႔ ေခၚပါသလား။
တစ္ခုေသာ ႏိုဝင္ဘာ။ စားေမးပြဲႀကီး ၿပီးသြားရင္ လြတ္လပ္ၿပီ လို႔ ေတြးသူကေတြး။ ဒီေက်ာင္းႀကီးက ထြက္ခြာ သြားၿပီးရင္ ဘဝခရီး ကိုယ္စီ စေလွ်ာက္ရေတာ့မယ္လို႔ ဆိုသူကဆို။ တူႏွစ္ကိုယ္ ေန႔စဥ္ေတြ႕ရဖို႔ ေဝးေတာ့မယ္လို႔ ေဆြးသူကေဆြး။ ဒီအခ်ိန္ ေနာက္ဆံုး ဖြင့္ေျပာပစ္လိုက္မယ္လို႔ အားခဲသူခဲေပါ့။ ေက်ာင္းဝန္းထဲက ဗာဒံပင္ႀကီးက အရြက္ေတြ ေျမာက္ျပန္ေလအေဝွ႕မွာ ေႂကြၾကေနေလရဲ႕။
.......အခုေတာ့ ... ေဝးခဲ့ၿပီေလ ... အခုေတာ့ ... ေဝးခဲ့ၿပီ ...တို႔ႏွစ္ဦးသား....ႏႈတ္ဆက္မ်က္ရည္ေလးမ်ား....မသိေအာင္သိမ္းထား......
ထူးအိမ္သင္ သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့က ကန္တင္းဘက္က လြင့္လာတယ္။
ရြာကို ျပန္ရမယ့္ရက္ရယ္ ၊ ရန္ကုန္ျပန္လာ အလုပ္ရွာရမယ့္ ရက္ရယ္ တြက္ဆလို႔ေနမိတယ္။
ဒါေတြက အစလား အဆံုးလား။ ဘယ္သူက အဓိက ဇာတ္ေဆာင္လဲ။ မ်က္လံုးခ်င္း ႏွလံုးသားခ်င္း စကားေျပာယံု ၊ ရင္ထဲ လိုက္ခနဲ ခုန္ယံုနဲ႔ မလံုေလာက္ခဲ့ဘူးဆိုတာ ဆယ္စုႏွစ္အေတာ္ၾကာမွ သိခဲ့တယ္။
....အခုေတာ့ ... ေဝးခဲ့ၿပီေလ ... အခုေတာ့ ... ေဝးခဲ့ၿပီ ...တို႔ႏွစ္ဦးသား.......
ေကာင္မေလးေရ ... သကၠရာဇ္ေဝေဝဝါးဝါး ေျမပဲယို လွည္းတန္းလမ္းမ။ ရင္ခုန္သံက အေျမႇာက္ဆံလို မ်က္ဝန္းနက္တစ္စံု ...တည့္တည့္ရင္ဝ စိုက္တဲ့ မွ်ားတစ္ေခ်ာင္း... အခုထိ ေသြးစက္လက္နဲ႔ ႏႈတ္ဖို႔ခက္ေနတုန္း။ အိမ္မက္က လန္႔ႏိုးေတာ့ ၂၀၁၇ ဒီဇင္ဘာ ျမဴႏွင္းကေလးေတြက်လို႔။ ငါတို႔ ေကာင္ကေလး ေကာင္မေလးေတြ မဟုတ္ၾကေတာ့ဘူး။
မိုးပ်ံငွက္
ႏိုဝင္ဘာ ၂၀၁၇။
No comments:
Post a Comment