ကာရက္တာမတူတဲ့ ဇာတ္မွာ ႏွစ္ကိုခြဲ သရုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ ငါ

တနလၤာ ၊ ေသာၾကာ
မိုးပ်ံငွက္ဟာ မစားခ်င္ပဲ ထမင္းေၾကာ္ေစာေစာစားရ
ကိန္းဂဏန္းေတြနဲ႕ ေစ်းစကားေၿပာရ
အၿပဳံးတုေတြနဲ႔ သြားၿဖဲၿပရ
မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရဖားတဲ့ ဇာတ္ပို႔ ေတြနဲ႕
သတ္ကြင္းထဲမွာ က်ားရဲတစ္ေကာင္မၿဖစ္ရင္ေတာ့ ရႈံးနိမ့္မွာပဲ….။
စေန ၊ တနဂၤေႏြ
အိပ္ရာထခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွထ ၊ ဆာတဲ့အခ်ိန္ စားတယ္
အေရာင္ေတြ စကားလံုးေတြနဲ႔ ကစားတယ္
တစ္ခါတစ္ေလ ဘယ္မီဒီယမ္မွ စိတ္တိုင္းမက်
ၿမင္ၿမင္သမွ် Installation Art ပဲ
စိတ္လိုလက္ရ လမ္းေလွ်ာက္တာေတာင္
Performance Art လို႕ စိတ္ၾကီး၀င္ေနတဲ့
အူေၾကာင္ေၾကာင္ ငနဲပဲ
ရသကိုးမ်ိဳးမွာ ဘယ္ႏွစ္မ်ိဳးသံုုးေဆာင္ၿပီးၿပီလဲ
ဒီကာရက္တာ မတူတဲ့ ဇာတ္မွာ
ေနရာမွား သရုပ္မေဆာင္မိဖို႕ ၾကိဳးစားရွာေနတဲ့
လူသားပီသခ်င္တဲ့ စက္ရုပ္ပဲ………။ ။
မိုးပ်ံငွက္

ေနမ်ိဳးရဲ႕ေမာ္ဒန္၀တၴဳ

'' ၀က္သစ္ခ်ပင္ႀကီးရဲ႕ အေ၀းမႇာ''

 

ဘုရင္မရႇိတဲ့ တိုင္းျပည္မႇာ တိုင္းျပည္မရႇိတဲ့ ဘုရင္တစ္ပါးေရာက္လာသလို ဒီၿမိဳ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ လာခဲ့တယ္။ လမ္းေပၚမႇာ ေခြးတစ္ေကာင္အူေနတယ္။ ေဟာဒီ ေနစၾကာ၀ဠာႀကီးထဲမႇာ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ အင္အားတစ္ရပ္ ရႇိၿပီး အဲဒီအင္အားေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္နဲ့ လမ္းေပၚမႇာအူေနတဲ့ ေခြးဆီ တစ္ခ်ိိဳ႕တစ္၀က္ ေရာက္ရႇိေနတယ္လို့ ကြၽန္ေတာ္ခံစားရတယ္။ ေဟာဟိုက အထပ္ခုႏႇစ္ထပ္ရိႇတဲ့ အေဆာက္အဦးႀကီးရဲ႕ အေပၚဆုံးထပ္မႇာ အိပ္စက္ေနသူ မိန္းမပ်ိဳတစ္ဦးရဲ႕ အိပ္ခန္းထဲမႇာ တည္ေနတဲ့ အ၀ါေရာင္ႏႇင္းဆီပြင့္ ထဲမွာလည္း အဲဒီအင္အားေတြဟာ သက္ေရာက္တည္ရိွ ဖူးပြင္႔ေနတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္မျမင္ရတဲ့ေနရာမႇာ သစ္ရြက္ေတြ ေႂကြေနလိမ့္မယ္။ အဂၤါၿဂိဳလ္ေပၚမႇာ သစ္ရြက္မေႂကြတဲ့ေန့တစ္ေန့ဆိုတာ ရႇိေကာင္းရႇိႏိုင္ေပမယ့္ ကမၻာေျမေပၚမႇာေတာ့ သစ္ရြက္မေႂကြတဲ့ ေန့တစ္ေန့ဆိုတာ မရႇိႏိုင္ပါဘူး။ တစ္ေနရာရာမႇာ သစ္ရြက္ေတြ ေႂကြေနပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီသစ္ရြက္ဟာ ကြၽန္ေတာ္မျမင္ဖူးေသးတဲ့ ၀က္သစ္ခ်ရြက္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မႇာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ၀က္သစ္ခ်ပင္ႀကီးဟာ အရြက္ေတြေႂကြေနၿပီဆိုတဲ့ သံႀကိဳးစာ ကြၽန္ေတာ္ဆီ ေရာက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီသံႀကိဳးစာကို ဆုတ္ၿဖဲၿပီး ေလထဲကို လႊင့္ပစ္လိုက္ေတာ့ စကၠဴစုတ္ေတြဟာ ၀က္သစ္ခ်ပင္ႀကီး အရြက္ေတြ ေႂကြသလို တလြင့္လြင့္ပ်ံ၀ဲသြားၾကတယ္။ လူတို့ ေ၀ါဟာရအလိုအားျဖင့္ ေဖာ္ျပလို့ မရႏိုင္တဲ့အရာေတြဆီကို ကြၽန္ေတာ္မေတာ္တဆေရာက္သြားတတ္တယ္။ အဲဒီေနရာ အဲဒီအရာေတြဆီ ထပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္မ ေရာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေ၀းႏိုင္သမ် ေ၀းေ၀းကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ထြက္ခြာလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေ၀းဆုံးကို ေရာက္ဖို့ဆိုရင္ ''အေရြ႕စြမ္းအင္ကို''ကို သုံးလို့ အခ်ည္းအႏႇီးပဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိသိလာတယ္။ သိသိခ်င္းပဲ ကြၽန္ေတာ္ရပ္ေနလိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မႇာ လႇပေခ်ာင္းေမာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ ျပန္လာခဲ့ေတာ့ဆိုတဲ့ အကၡရာေတြကို ခ်ေရးေနၿပီလား ေျပာျပစမ္းပါ။ တကယ္ေတာ့ တိုင္းျပည္မရႇိတဲ့ ဘုရားတစ္ပါးဟာ သာမန္လူတစ္ေယာက္နဲ့ အတူတူပါပဲ။ သူဟာ သာမန္လူတစ္ေယာက္ထက္ထူးျခားတာဆိုလို့ စိတ္ႀကီး၀င္ေနတာနဲ့ ေလလြင့္ေနတာပဲ ရႇိေနလိမ့္မယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေလထဲမႇာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လြင့္ပါမသြားေအာင္ ထိန္းရင္းရပ္ေနတာပါ။ ေရြ႕လ်ားတိုင္းျပည္ဆိုတာကေတာ့ ေနစၾကာ၀ဠာႀကီးရဲ႕ အျပင္ဘက္မႇာပဲ ရႇိေကာင္းရႇိႏိုင္တာမ်ိဳးပါ။ ရပ္ေနမယ့္အစား ေနစၾကာ၀ဠာရဲ႕ အျပင္ဘက္ကို ထြက္ခြာသြားသင့္ပါသလား။ လမ္းေပၚက ေခြးဟာ သူ့လည္ပင္းကုိ ဆြဲဆန့္ၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ကာ အူလိုက္တယ္။ အူသံဟာ ေလထဲမႇာ တုန္ခါၿပီး အရပ္ရႇစ္မ်က္ႏႇာကို ပ်ံ႕ႏႇံ့သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အခုေရာက္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕အမည္ကို မသိဘူး။ ''အမည္မသိတဲ့ၿမိဳ႕'' မႇာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အေဖာ္မြန္ေကာင္းတစ္ေယာက္နဲ့ ဆုံႏိုင္ဖို့ မေမ်ာ္လင့္ပါဘူး။ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲမႇာ ၀ံပုေလြေတြ ေျပးေနၾကတာကို ကြၽန္ေတာ္ျမင္ေယာင္မိတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘုရင္မရႇိတဲ့ တိုင္းျပည္ဟာ ေတာႀကီးမ်က္မည္းနဲ့ အတူတူပဲ မဟုတ္လား။ ၀ံပုေလြေတြက အငမ္းမရ ေျပးေနၾကၿပိး ယုန္ကေလးေတြက အထိတ္တလန့္ပုန္းေအာင္းေနၾကရတဲ႔ ေဒသတစ္ခုေလ။ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ေတြက အရာရာကိုေရာေထြးပစ္တဲ့ ေနရာေဒသတစ္ခုေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္တိုင္းဟာ အခါခပ္သိမ္းေနရာတိုင္းမႇာ မမႇန္ႏိုင္ၾကဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ 'ဟုိတယ္' တစ္ခုထဲကို ၀င္ေရာက္သြားေတာ့ အားလုံးဟာ အ႐ိုအေသျပဳကာ အေလးအနက္ပဲ ႀကိဳဆိုၾကတယ္။ သူတို့ကို ကြၽန္ေတာ္မသိသလို ကြၽန္ေတာ္ဟာလည္း သူတို့အဖို့ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူတို့ဟာ ကြၽန္ေတာ္ကို တစ္ခမ္းတစ္နားႀကိဳဆိုၾကတာေပါ့။ ဘုရင္တစ္ပါးကို ႀကိဳဆိုၾကသလိုေလ။ အေၾကာင္းကေတာ့ ဒီၿမိဳ႕မႇာမသိျခင္းျဖင့္ ဂုဏ္ယူပါဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္အလြန္ေခတ္စားေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ေနလို့ပါပဲ။ ဟုိတယ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို အထူးအေရးႀကီး ဧည့္သည္တစ္ေယာက္အျဖစ္ ႀကိဳဆိုခဲ့တယ္။ လက္ခံခဲ့တယ္။ ဒီဟုိတယ္မႇာ ကြၽန္ေတာ္အတြက္ တည္းခိုစရိတ္၊ သြားလာစရိတ္ အစစအရာရာက်ခံဖို့အတြက္ ဘာမ်ားအလုံအေလာက္ပါလာခဲ့ပါသလဲ လို့ သူတို့က ေမးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အမႇန္အတိုင္းပဲ ေျဖလိုက္တယ္။ သူတို့က ကြၽန္ေတာ္အေျဖကို ေက်ေက်နပ္နပ္ပဲ လက္ခံလိုက္ၾကပါတယ္။ အခန္းထဲက ခုတင္မႇာ ကြၽန္ေတာ္လႇဲခ်လိုက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ပဲ စြပ္ျပဳတ္တစ္ပြဲေရာက္လာခဲ့တယ္။ စြပ္ျပဳတ္ဟာ အေငြ့တစ္ေထာင္းေထာင္းနဲ့ အနံ့က ကြၽန္ေတာ္ဇာတိကို သတိရေစတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျဖဴဆြတ္ဆြတ္ ေပါင္မုန့္တစ္လုံး၊ အဲဒီ အျဖဴေရာင္ေပါင္မုန့္ကေတာ့ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္မံမရႏိုင္ေတာ့တဲ့ အမ်ိဳးအစားတစ္ခုပါ။ ညစာကို စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ခုတင္ေပၚမႇာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေရးအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္မႇာ ကြၽန္ေတာ္ဆီကို ၀က္သစ္ခ်ပင္ႀကီးက အရြက္ေတြေႂကြေနၿပီဆိုတဲ့ သံႀကိဳးစာေတြ တစ္ေစာင္ၿပီးတစ္ေစာင္ ၀င္လာေနတယ္လို့ ဆိုပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ႏိုးလာေတာ့ အခန္းထဲမႇာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနတယ္။ သူမဟာ ကြၽန္ေတာ္ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ ခုတင္ရဲ႕ တစ္ဖက္မႇာရႇိတဲ့ စားပြဲမႇာ ထိုင္ေနတယ္။ သူမက ကြၽန္ေတာ့္ကို စကား စ တင္မေျပာပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကလညး္ သူမကို ၾကည့္ၿပီး  ဘာစေျပာရမႇန္းမသိပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ပိတ္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္ၿပီး လႇမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ လမ္းေပၚမႇာ ဘီယာစည္ေတြ တင္ေဆာင္ထားတဲ့ ထရပ္ကားႀကီးေတြ သြားလာေနၾကတယ္။ လမ္းမီးေတြက မလင္းေသးဘူး။ အလင္းေရာင္ကေတာ့ အားနည္းစျပဳေနၿပီ။ လမ္းေပၚမႇာ လည္ပင္းကို ဆြဲဆန့္ၿပီး သံရႇည္ဆြဲကာ အူေနတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ကို ျမင္ေတြ႕ရေလဦးမလားလို႕ကြၽန္ေတာ္က ၾကည့္မိတယ္။
မေတြ့ရေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေနာက္မႇာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ျပတင္းေပါက္ကို ျပန္ပိတ္လိုက္တယ္။ အမ်ိဳးသမီးကို မ်က္ႏႇာခ်င္းဆိုင္လိုက္ၿပီး ''ခင္ဗ်ား ဒီမႇာ ရႇိေနတာကို ကြၽန္ေတာ္သေဘာက်ပါတယ္'' လို့ ေျပာလိုက္တယ္။ သူမက ကြၽန္ေတာ့္အနားကုိ တိုးကပ္လာၿပီး '' ကြၽန္မတို့ ဒီဟိုတယ္နဲ့ ဒီၿမိဳ႕က ေ၀းႏိုင္သမ်ေ၀းေ၀းကို သြားၾကမႇျဖစ္မယ္'' လို့ ေလသံတိုးတိုးနဲ့ ဆိုလိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကြၽန္ေတာ္က '' ေ၀းႏိုင္သမ် ေ၀းေ၀းကို သြားဖို့ဆိုရင္ အေရြ႕စြမ္းအင္ဟာ အလကားပဲ'' လို့ေျပာၿပီး သူမနဲ့ အတူ အိပ္စက္လိုက္ပါတယ္။ အျပင္ဘက္မႇာ မိုးတေပါက္ေပါက္က်သံကို သဲ့သဲ့ၾကားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အိပ္ေနၿပီလို့လည္း  သံႀကိဳးစာတစ္ ေစာင္႐ိုက္လုိက္ပါတယ္။ ဘယ္သူ့ဆီကိုလဲဆိုေတာ့ ေနစၾကာ၀ဠာရဲ႕ အျပင္ဘက္ကို ေရာက္သြားခ်င္ လည္း ေရာက္သြားမႇာေပါ့  ။                   ။

ေနမိ်ဳး

(မွတ္ခ်က္။        ။ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳက္လို႔ ၃၀.၆.၂၀၀၃ ကဖတ္ခဲ႔တဲ႔ ၀ထၱဳတိုကို ရင္ဘတ္ထဲမွာ သိမ္းထားခဲ႔ပါတယ္...အလြန္ႀကီးမားတဲ့ အင္အားတစ္ရပ္ ဆိုတာ ဘာလဲ။ အမည္မသိတဲ့ၿမိဳ႕ ဆိုတာ ဘာလဲ။ 'ဟုိတယ္' ဆိုတာ ဘာလဲ။ ဘီယာစည္ ၊ လမ္းမီး ၊ သံႀကိဳးစာ စဥ္းစားၾကည္႔ပါဗ်ာ။ )