စလံုး ဒိုင္ယာရီ

ညေနပိုင္း အလုပ္ ဆင္းၿပီး ျပန္အလာ ဗိုက္ဆာေတာ့ ပလာတာစား။ လက္ဖက္ရည္ဝင္ေသာက္တယ္။ ဒီအိႏၵိယဆိုင္ရဲ႕ လက္ဖက္ရည္က ငယ္ဘဝကို သယ္ေဆာင္သြားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အနံ့အရသာက ငယ္ငယ္က ေနမေကာင္းမွ ေသာက္ရတဲ့ ေကာ္ဖီမႈန္႔ နဲ႔ ခ်က္ႏို႔ဆီ ေဖ်ာ္ေသာက္တဲ့ ရနံ႕မ်ိဳး။ လူသန္းနဲ႔ခ်ီ ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြက ညဟာ ဒီေလာက္ အထီးက်န္ေနမယ္လို႔ ဘယ္သူထင္မွာလဲ။ လူသူကင္းမဲ့တဲ့ ေတာေတာင္ထဲက မီးမွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္နဲ႔ တဲအိမ္ကေလးကို လႊမ္းမိပါရဲ႕။ ေတာင္႐ိုးဘက္သြား ႏြားလွည္းနဲ႔ ဝါးခုတ္ၾကတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကေလးေတြ သတိရမိတယ္။

ေဟာဒီ အိႏၵိယဆိုင္မွာ အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္နဲ႔ အတူထိုင္မိလိုက္တယ္။ သူလည္း အလုပ္ကျပန္လာပံုရတယ္။ ျပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္မိၿပီး သူကလည္း စကားေတြ လာေျပာ ေမးခြန္းေတြ လာေမးေနေတာ့ ကိုယ့္အေတြးေလးပ်က္သြားတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ သူေမးတာ အမွန္အတိုင္းေတြ ေျပာေနမိတယ္။ ျပန္ခါနီး သူဘယ္မွာ ေနလဲေမးေတာ့ ဒီနားက မဟုတ္ဘူးဆိုတယ္။  MRT ရထားနဲ႔ ျပန္မွာ ေျပာၿပီး ဘူတာရံုနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ထြက္ခြာသြားတယ္။ သူ႔ေနာက္ေက်ာျပင္ ေငးရင္း တစ္စံုတစ္ခု ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဘာလို႔ ကိုယ္က အမွန္ေတြ ေျပာမိလိုက္သလဲလို႔။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးဆိုတာက လူေတြ သိပ္သည္းေနေပမယ့္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ယံုၾကည္မႈ႕ ကင္းမဲ့တတ္ၾကတဲ့ သေဘာေပါ့။ အခုခ်ိန္ထိ ၿမိဳ႕ျပနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပက လူေတြနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ့နဲ႔ အသားမက်ေသးဘူး။

အေတြးကို ျပန္ဆက္မလို႔ရွိေသး တစ္ေခၚစာ လမ္းထိပ္ ၂၄ နာရီ Food Court က ဆူညံ့ဆူညံ့ ရန္ျဖစ္သံၾကားရတယ္။ ရဲေတြ ေရာက္လာေတာ့ အသံတိတ္ သြားတယ္။ ထိုင္ေနတဲ့ဆိုင္ ေရေျမာင္းထဲက ႂကြက္တစ္ေကာက္ ထြက္လာတာ ျမင္လိုက္တယ္။ ဓာတ္ပံု ႐ိုက္မလို႔ ျပင္လိုက္ေတာ့ ေရေျမာင္းထဲ ျပန္ဝင္သြားတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ယံုမွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေနထိုင္ေနတာ စကၤာပူၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ သဘာဝက်က်ေနရာေပါ့။

မိုးပ်ံငွက္
04/06/2018